تـا مـاهِ عــزا جـلـوه کـنـد از افـقِ غــم            از داغِ حسین مرثیه خوان می‌شود عالم
خـورشید غـمین می‌شود و مـاه مکـدّر            گو محـشرِ کبراست وَ یا صیحۀ اعـظم

غـم پـردۀ نیـلی بکـشد ارض و سما را            بر پـا بـشود عـرشِ خـدا مجـلـسِ مـاتم
دریا به خـروش آید و کـوه‌ها مـتلاشی            زین غـصه سیه پـوش شود عـالم و آدم
صد وای دریغا نه فقط مسجد و محراب            انگـار قـیامت شد و عـالـم هـمه در هـم
زین واقعه گر پرده فـتَد از رُخِ محشر            کـم هـست قِـبالِ غـمِ جـانـسـوزِ مـحـرّم
بَس داغ گلِ فاطمه جانکاه و ثقیل است            پس هر چه بـلا بـارد اگـر هست مسـلّم

وقتی‌که خدا از غمِ او مرثیه خوان است            کی می‌شود این واقعـه را کرد مجـسّم!